“Golf architecture is about creating difficulties, not explaining them” Tom Simpson
– Frank Pont
Een kleine tien jaren geleden zag ik Greg Norman, toen in zijn hoogtijdagen, op zijn oude home course in Australië een toernooi spelen. Het was een baan waar hij als jongetje honderden zo niet duizenden keren op gespeeld had. Omdat hij de baan dus op zijn duimpje kende besloot hij het toernooi voor de uitzondering eens zonder een gedetailleerde strokesaver van zijn caddie te spelen. Het experiment duurde maar heel kort, de tweede dag was de strokesaver weer terug in de tas nadat hij in serieus gevaar was gekomen om de cut niet te halen.
Maar zelfs een strokesaver helpt niet altijd. Bij het Ladies Open op Eindhoven ga ik graag op de tee van de 16e hole kijken, een middellange par 3 die ik een paar jaar geleden heb veranderd. Door de tees te verhogen en een heuveltje achter de green weg te halen kijk je nu over het ven in de verte naar het clubhuis en heb je visueel geen goede diepte referentie meer. Hoewel de speelster weten dat het 150 meter naar de vlag is heb ik op zondag zelfs de beste speelsters in de laatste groepen regelmatig 15 meter te ver zien slaan. De reden: het onderbewustzijn (en daarmee de handen die de slag uitvoeren) krijgen sterke visuele signalen dat de hole langer is en weigert te geloven dat het maar 150 meter is.
Bij het ontwerpen van golfbanen ben je dan ook als architect continue bezig met de spelers uit te dagen met allerlei moeilijkheden, waarbij zij zelf maar de oplossingen voor deze problemen moeten proberen te bedenken. Een fenomeen wat sommigen doet concluderen dat een goede golfbaan architect wel een sadist moet zijn.
Soms vinden mensen het ook moeilijk om te accepteren dat hen niet alles op een presenteerblaadje wordt aangereikt. Een mooi voorbeeld was een recensie van Land van Thorn, een golfbaan die ik heb ontworpen. De journalist had twee hoofdklachten: ten eerste vond hij de golfbaan met 5450 meter te kort en ten tweede vond hij dat er veel te weinig markers in de baan waren om de afstand naar de green aan te geven.
Land van Thorn is geen lange baan, maar desondanks zijn het met name de betere spelers die de baan erg moeilijk vinden. Iets wat komt door het feit dat de greens goed beschermd zijn en met name de approach en recovery schoten lastig zijn, en bovendien veel denkwerk en techniek van de speler vergen. Ook zijn er bewust een aantal visuele trucjes opgenomen in de baan die het de speler moeilijk maken om de afstand naar de green goed in te schatten.
De verdediging van de baan is dus juist een samenspel van de lengte, de moeilijkheid van de greens, de hoeveelheid hindernissen (water, rough en bunkers) en de reeds bovengenoemde visuele trucjes, waarbij alle factoren belangrijk zijn. En in dit samenspel is er op Land van Thorn duidelijk voor gekozen om de speler iets minder informatie te geven en daarmee met iets meer uitdaging te presenteren. Je moet er maar tegen kunnen.
Zie het zo: golf holes zijn dus net als de puzzels van Denksport, die zijn ook niet interessant als de oplossing er direct bij staat.
IVGH is actief in het renoveren en verbeteren van golfbanen in Europa. Met 7 banen in de Nederlandse top-20, 6 banen in de top-50 in continentaal Europa en 2 banen in de Wereld Top-100 is IVGH marktleider in Europa op het gebied van kwaliteit.